to teraz nieważne.

- Prawie na pewno.
się to stało.
czy może mu wybaczyć.
się podnieść i sam sobie nalać?
się na naradzie. - Kazali mi albo się zesrać, albo
myślą do innej sprawy, która ostatnio nie
tego robić.
pospieszyła?
- Nie ośmielę się zgadywać.
głos Gilly brzmi jakoś dziwnie, ale potem do telefonu
- Znajdziemy twojego Wianuszka, nie przeżywaj. Za dwadzieścia wiorst las się skończy, za nim będzie duże pole, z trzech stron otoczone przez rzekę Kroganię - tam ona akurat zatacza szeroki łuk. Chyba nie nasze mądre, lecz tchórzliwe koniki skręcą z traktu lub puszczą się wpław, to je złapiemy. Żywa? Będziesz mogła iść?
skórą kanapkach, i ci przy długich stołach.
- Hmm. No dobrze.
- Idę po colę - powiedział. - Są chętni?

- Jeśli nie zgodzisz się ożenić z Rose.
W jej głosie słyszało się łagodność, niemal słodycz. I lęk. Zbyt łagodny, zbyt słodki głos jak na dziewczynę z ulicy. Szybko stwardnieje, pomyślał, nabierze ostrych tonów. O ile przetrwa.
waniem. — Kto widział coś takiego — pomarańczowa Nia-
kuzynki o samotności. Słyszała plotki o nocach spędzanych na pijaństwie i rozpuście z
chwilą. Wykrzywiona buzia stała się raptem brzydka i przerażająca, niczym twarz ze złych snów.
- Santos, proszę. Daj mi trochę czasu.
- Dzień dobry, panno Gallant.
ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY
obowiązki rodzinne.
- Panno Gallant. - Kobieta zmierzyła ją wzrokiem od stóp do głów, po czym spojrzała
- Możesz się przekonać. Wskakuj.
Potrząsnął głową.
Klara otworzyła jedno oko i spojrzała na Karolinę, która siedziała w kojcu ustawionym na dachu kabiny jachtu. Żagle osłaniały ją przed słońcem. Bryce stał przy sterze i uważał na wędki. Ona zaś po prostu się opalała i nie myślała o niczym.
Zadzwoniła w stojący na stole dzwonek i zostałam wyprowadzona przez gońca.
dochowała sekretu, ale go nie posłuchała. Teraz dostanie za swoje.